[...] oto młodzież gimnazjalna w Siedlcach, Białej, Zamościu, Białymstoku, Poniewieżu i innych miastach zaprotestowała przeciw nauce religji katolickiej w języku moskiewskim. [...] Dwunastoletni chłopcy, zarówno jak dorastający młodzieńcy, wykazali męską stałość, spokój i świadomą celu energję. Nie złamała tej energji surowość władz moskiewskich, usiłujących załatwić sprawę zapomocą licznych wydaleń. 

[...]

Szlachetna patrjotyczna młodzież nasza ma przed sobą otwartą drogę udziału w tej walce, którą zajścia siedleckie rozpoczęły. Droga ta – to pomoc kolegom wydalonym z Siedlec i Białej, a zapewne i z innych szkół. Niech młodzież odda swe siły i dobre chęci Komitetowi pomocy dla wydalonych, niech pomoże mu w ściąganiu na ten cel podatku od społeczeństwa, a wykaże przez to lepiej swą solidarność z walczącymi i spełni rozumną, prawdziwie obywatelską służbę publiczną. 

Byłoby hańbą dla nas, gdyby choć jeden z wydalonych za tę święta sprawę nie miał możności dalszego kształcenia się, gdyby rodzice tych dzielnych młodzieńców w obawie o ich przyszłość musieli ukorzyć się przed wrogiem, gdyby po tak godnem wystąpieniu młodzieży znalazł się w Królestwie i w Kraju Zabranym choć jeden kapłan katolicki, któryby zgodził się dalej prowadzić wykład religji w języku innym, jak ojczysty.

Jeżeli w odpowiedzi na gwałt pruski posypały się ofiary na dzieci wrzesińskie, na gimnazjalistów osądzonych w Toruniu, to i dzielna młodzież z Siedlec i Białej niechaj otrzyma pomoc serdeczną. Tu niema dwóch zdań, niema sporów. Wszyscy powinniśmy dopomóc ofiarom przemocy moskiewskiej, wszyscy powinniśmy okazać, że solidaryzujemy się z młodzieżą w sprawie oporu przeciw nauce religji w języku rosyjskim, w mowie odwiecznych wrogów i prześladowców naszej wiary i naszego narodu. 

Ale dla okazania tej solidarności nie potrzeba bezcelowych ofiar ze strony młodzieży, nie wolno wyzyskiwać jej szczerego zapału, jej gotowości do poświęceń. Teraz kolej na starszych. Niech dowiodą odważnem i stanowczem zachowaniem się wobec rządu moskiewskiego, że godni są być ojcami takich synów. 

Warszawa, Królestwo Polskie, ok. 5–15 lutego 

Specjalne stanowisko, zajęte wobec nas przez partię podejrzanych umysłów, podszywającą się pod miano „głos młodzieży”, a nie mającą z nim nic wspólnego, zmusza nas do energicznego wystąpienia przeciwko rozpowszechnianiu bezpodstawnych, mówiąc wprost, bardzo dla ogólnego dobra szkodliwych złudzeń. [...] Wszyscy ci krzykacze głoszą hasło wolności, ale tylko głoszą. Ich postępowanie charakteryzuje dążność do zabicia kiełkującej myśli, zabicia krytycyzmu, zniszczenia wszelkiej indywidualnej samodzielności. Chcieliby oni prowadzić, ale sami nie widzą dokąd i nie widzą dróg prowadzących do ostatecznego celu. Chcieliby zmienić innych w stado i pędzić je batem solidarności koleżeńskiej. Nie pozwalajcie przeto robić z siebie narzędzi walki o prawa kasty, podstępnie kryjącej się pod płaszczykiem ogólnonarodowych ideałów. Nie dajcie się zwodzić błędnym ognikom i nie powiększajcie liczby ofiar za sprawę, która nie jest ich warta.

Warszawa, 13 lutego